jak zrobić kolczugę

[vadym]

Wyrób kolczugi
Autor - Andrzej Topczij
W 19-m numerze «Km» otwierał się temat najbardziej znanego starego ruskiegopancerza - kolczugi. Przedłużając nasze badania, dziś dokładniej zatrzymamy się na technicznych aspektach jej wyrobu we współczesnych umowach.
Instrumenty i materiały dla wyrobu kolczugi:
Proces wyrobu kolczugi składa się z kilku etapów, każdy z których potrzebuje szczególnej uwagi i pewnego zestawu instrumentów.
- Nawijanie drutu (imadła, urządzenie dla nawijania (jak wariant - tokarski warsztat), płaskoszczypy, śrubokręt, rękawice).
- Podział na kółka (imadła, Bułgarka albo piłka ręczna po metalu, nacinak, drewniane osełki, odcinek sznurka, ochronne okulary, fartuch, kowadło, młotek).
- Pojednanie kółek (płaskoszczypy, ciężki młotek, kowadło, środek dla spłaszczania kółek, dziurkarka, środek dla klepania, nożyce po metalu, spawalniczy aparat).
- Plecienie płótna (para płaskoszczypów, cienki drut, środek dla klepania, spawalniczy aparat).
- Zbiór kolczugi (para płaskoszczypów, kilka odcinków cienkiego sznurka, drutu, środka dla klepania, spawalniczy aparat).
Dla udanej realizacji naszego pomysłu ważnym momentem jest prawidłowy dobór drutu, z którego i będziemy klepać kółka. Jego podbierają za 2-а kryteriami - średnica i materiał.
Trzeba rozumieć, że kolczuga z drutu z większym o średnicy prostsza w wyrobie, kosztem utraty mocnej pancerza. Standardowy rozmiar chwieje się w granicach 0,8-2,0 mm Jeśli planuje się pracować z zbiorczymi kółkami, drut powinien być jędrnym i szorstkim (sprężynowy drut 65г, stal nierdzewna i tym podobnie), a przy wykorzystaniu klepanych kółek - bierzemy bardziej miękki drut (na przykład, cynkuje żelazny drut Norma państwowa 3282-74 czy wypalony żelazny drut).
NAWIJANIE DRUTU
Bardzo prostym środkiem nawijania drutu jest wykorzystania tokarskiego warsztatu. Trzon przymocowuje się zamiast półproduktu, na miejsce rylca ustala się pętla (z drutu, na przykład), przez którą puszczają drut. Po tym podbieramy szybkość dopływu i pomyślnie otrzymujemy potrzebny wynik.
Przy nieobecności tokarskiego warsztatu można wykorzystywać furkadło, alboż własnoręcznie zmajstrować warsztat dla nawijania, ten proces będzie opisano w następnych numerach «Km».
PODZIAŁ NA KÓŁKA
Za pomocą szlifierskiej maszynki pokroiłyśmy kółka (1,9 мм:10 mm) na całą kolczugę, alboż «odgryzamy» ich bokorizamy. Wariantów sporo.
POJEDNANIE KÓŁEK
Historycznie kolczugi wytwarzały z klepanych, calomielonych i zbiorczych kółek. Dla zestawienia kółek przekroje powinny być poziomy między sobą. Więc osiąga się gęstość zestawienia. Przy klepaniu że kółka muszą mieć przekrzyż.
- Dla zestawienia kółek proponujemy następną metodę. Wyrównujemy kółko w jednej płaszczyźnie, uciskamy jego z boków i po linie pionowe.
- Kilka słów zaznaczymy o calomielonych kółkach z listu żelaza. Według niektórych danych Japonce wykorzystywały kółka z drutu omotane w 2-3 obroty (jak u współczesnych kółek dla klucza).
- Dla klepania kółek metal powinien być dosyć miękkim. Tego można osiągnąć, nagrzewając żelazo i chłodząc jego na powietrzu. Po tym rozpłaszczamy końce kółek ciężkim młotkiem. Ważnym faktorem jest nie dopuścić przesuwania końców stosunkowo jeden jednego. Następnym krokiem będzie wiercenie w miejscu spłaszczania otworów pod nity, które można wytworzyć z drutu pod postacią malutkich gwoździ. Na sam koniec zostaje tylko zaklepać kółko.
Spawanie kółek
Przy wolnym dostępie do kuźni najbardziej efektywnym wariantem spawania kółek jest przekuwanie ich w rozpieconemu stanie za pomocą kowalskiego spawania. Przy nieobecności takich możliwości można wykorzystywać spawanie gazowe, alboż spawalniczy półautomat, który wykorzystuje drut.
PLECIENIE KOLCZUGI
Istnieje tak zwana «Europejska» grupa metod plecienia kolczugi: 4-w-1 - każde kółko jednoczy 4 sąsiednich kółka (Najbardziej rozpowszechniony i prosty środek plecienia); 6-w-1 - zwyżkuje gęstość pancerza kosztem utraty elastyczności; 8-w-1 - kółko otrzymuje już 8 «sąsiadów», że o wiele powiększa gęstość i wagę «koszuli»; 8-w-2 - w istocie podwojenia plecienia. 4-w-1 - to najbardziej mocny wariant?????
Oprócz «Europejskiej» grupy plecienia wyróżniają «japońską» (Sarmatka) metodę, a także «Łuskę smoka».
Wśród rozmaitych podejści do plecienia kolczugi przedstawiamy na rozpatrzenie czytaczy dwa warianty:
1) Metoda sznurka
Uchodzi za uniwersalny. Plecienie wykonuje się następującym trybem. Na sznurku określonej długości wkładają określoną ilość kółek, tym samym zadając przyszłą szerokość kolczugi płótna. Końce sznurka przymocowują się, a kółkom nadaje się pewny kąt predyspozycji. Potomu bierzemy otwarte kółka i promować ich przez kilka kółek pierwszego szeregu (dla 4-w-1 - przez 2, dla 6-w-1 - przez 3, a dla 8-w-1 - przez 4 kółka) tak, by nowe kółka były pochylone w bok, przeciwległy predyspozycji kółek przeciwległego szeregu.
2) Metoda elementarnych komórek
W jego podstawie leży wyrób oddzielnych cząsteczek plecienia odpowiednio do wybranego środka. Dla przykładu w formacie 4-w-1 robimy kółko, do którego ubieramy 4 kółka, i w wyniku otrzymujemy tak zwaną «piątkę». Otrzymawszy dostateczną ilość podobnych półproduktów, jednoczymy te «piątki» między sobą.
ZBIÓR KOLCZUGI
I oto, nareszcie, przechodzimy do końcowego etapu wyrobu pancerza kolczugi- nadania kolczudze płótnu potrzebnej formy, odpowiednio do rozmiarów jej gospodarza.
Kierunek płótna po całej kolczudze, oprócz rękawów, wybiera się w ten sposób, żeby pod swoją wagą koszula zbierała się po poziomice i rozciągała się po linie pionowe. Dosyć skomplikowanym etapem zbioru kolczugi jest umocowanie rękawów. Działka pachy jest najbardziej problematyczną. Tu trzeba zjednoczyć działki płótna różnych kierunków. W procesie dodaje się trójkątny klin, podstawa którego wplata się do działki poziomego kierunku, a boczne strony - do rękawa, rozplatając ostatni na 5-7 cm od spodu pośrodku. Na tym miejscu nieuniknione odchylenia w plecieniu (zamiast 4-w-1 idzie 3-w-1, alboż 5-w-1). Całe inne już detale decorumu.
Życzymy sukcesów!